دانشمندان با استفاده از ماهواره قمری هنگام عبور از میان مگنتوسفر یافتند که یون های اکسیژن یکبار در طول ماه از جو زمین به سطح ماه منتقل می شوند. در این زمان ماه از پشت زمین عبور می کند، مدت کوتاهی تحت وزش باد خورشیدی قرار می گیرد و جریانی از مواد گریزان از زمین وارد ماه می شوند.
دانشمندان اظهار داشتند اثرات گازهایی مانند نیتروژن بعد از خروج از جو زمین در سطح ماه پایان می پذیرند، در همین زمان محققان برای اولین بار نشان دادند که اکسیژن، یکی از مهمترین اجزای زندگی در روی زمین، مستقیما به ماه فرستاده می شود.
متخصص فیزیک نجومی Kentaro Terado از دانشگاه Osaka در ژاپن گفت: “یافته های جدید ما بیان می دارند که سیستم ماه- زمین نه تنها به طور فیزیکی بلکه به طور شیمیایی نیز باهم مرتبط هستند.”
یافته ها رازی دیرینه را درباره ترکیبات شیمیایی سنگ ها در سطح ماه بیان می کنند.
از آنجایی که ماه یک میدان مغناطیسی محافظ مانند زمین ندارد، به طور مداوم تحت تاثیر باد خورشیدی قرار می گیرد. باد خورشیدی جریانی از ذرات به شدت باردار شده است که از خورشید بیرون می آیند.
به همین دلیل تصور می شود که یک مطابقت شیمیایی بین رسوب ماه که از سطح ماه گرفته شده با ماده ای که باد خورشیدی را ایجاد می کند وجود دارد.
اما زمانی که دانشمندان سنگهای ماه را در سال ۲۰۰۶ تجزیه و تحلیل کردند، پی بردند که این سطوح اکسیژن مطابقت ندارند، و این بدان معناست که چیزهای دیگری با اکسیژن در خاک ماه مخلوط شده است.
امروزه، تیم Terada توضیحاتی را در مورد اینکه این ناخالصی چه چیزی می تواند باشد، داده است.
با استفاده از تجزیه و تحلیل داده ها از مدارگرد قمری SELENE، هنگامی که این مدارگرد در سال های ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۹ اطراف ماه می چرخید، دانشمندان یافتند که سفینه فضایی وجود سطوح بالایی از یون های اکسیژن (مولکول های اکسیژن با بار مثبت) را به ثبت رسانده است.
این یون های اکسیژن ثابت نبودند. SELENE به وجود تغییر شیمیایی در طول یک دوره پنج روزه در هربار چرخش به دور ماه پی برد که این عمل تقریبا ۲۷ روز به طول انجامید.
آن مدت کوتاه همزمان شد با زمانی که سفینه فضایی و ماه توسط مگنتوسفرزمین از هجوم باد خورشیدی محافظت می شدند.
همانطور که شما در تصویر بالا می بینید، میدان مغناطیسی محافظ مدور نیست اما سیاره را به شکل قطره اشک احاطه می کند بدین صورت که لبه های گرد قطره اشک روبروی خورشید قرار گرفته و انتهای دراز آن که دنباله مغناطیس نامیده می شود، تا پشت ماه امتداد می یابد.
هنگامی که مگنتوسفر هر چیزی درونش را از اشعه خورشید حفظ می کند، نیروی بادهای خورشیدی بعضی از ذرات را از جو زمین به بخش های دنباله مغناطیسی هل می دهد که این بخش ها ورقه پلاسما نامیده می شود. و محققان می گویند این توضیحی پذیرفتنی برای چگونگی قرار گرفتن اکسیژن از انتهای زمین به درون خاک ماه است.
Terada توضیح می دهد: “جو بالای ماه شامل یون های اکسیژن است که به آسانی توسط باد خورشیدی بلند می شود و به ماه برده می شود.”
“ممکن است بعضی قسمت ها در ماه جای گیرد و بعضی قسمت ها در فضای بین سیارات گم شود.”
محققان اظهار داشتند، اگر این فرضیه درست باشد، این بدان معناست که ماه اکسیژن قدیمی را از زمانی که جو زمین خیلی جوان بوده یعنی تقریبا ۲٫۵ بیلیون سال پیش محافظت کرده است.
از آنجایی که قابلیت بررسی اکسیژن برای محققان بسیار اهمیت دارد، آن ها امیدوارند که بتوانند ساختار شیمیایی جو سیاره ما را از بیلیون ها سال پیش مطالعه کنند، با این وجود، اثرات موجود در ماه از گذشته زمین ممکن است مناسب واقع نشود.
سطح ماه یه طور مداوم توسط شهاب های آسمانی بمباران می شود و تغییر می کند که این موضوع می تواند یون های اکسیژن را جابجا کند و یا آن ها را در جاهای عمیق تر ماه مدفون کند.
اما دانشمندان هنوز علاقه مندند که ببینند چگونه چنین چیزی ممکن است. امروزه که ما تصور می کنیم ماه می تواند اکسیژن قدیمی از گذشته زمین را حفظ کند، سوالات جذاب دیگری نیز وجود دارد که ما خواهان پرسش درباره آن ها هستیم.
محقق سیاره شناس Craig Hardgrove از دانشگاه آریزونا گفت: “برای من این موضوع بسیار جالب بود که قمر یک سیاره می تواند از طریق باد خورشیدی اطلاعاتی از سیاره را حفظ کند.”
